Reisland-3

Die belangrikste oomblik van ’n reis wat al langer as ’n jaar in die voorbereiding was en op die laaste nippertjie byna nie plaasgevind het nie, was toe ons die Saterdagaand in Tórshavn met Knorpot die enorme skip Norrøna se ingewande inry vir die laaste been van ons tog na Ysland. Knorpot was amper nie saam nie. Die ysterkanker aan sy onderstel het hom byna fataal geword en ’n operasie van byna ses maande se harde werk deur Aad en sakke geduld (en geld!) van ons kant af was nodig om tot hierdie punt te kom. Maar ons het dit gehaal en die verligting was groot. Behalwe vir die dowwe stamp agterin wanneer ek deur ’n gat gery het was daar voorlopig nog geen rede tot kommer nie.

Die vaart het rustig verloop en en ons aankoms in Seyðisfjörður was soos verwag koud, renerig en winderig. Laaghangende bewolking het die sig belemmer toe ons van die skip afry. Na ’n kort formaliteit met doeane is ons deurgelaat. Ek het ’n oomblik stilgehou om die voertuie te bewonder wat van die skip afgery het. Dit het gelyk soos ’n saamtrek van vier-by-vier entoesiaste van reg oor die wêreld. Die verstommendste kombinasies van karre, bakkies, kampeerwaens, karavane en motorfietse het langsgery met tussendeur natuurlik die fietsers wat stug in die reën en wind aan hul fietse vasgeklou het. Selfs een met ’n sleepkarretjie en ’n klein dogtertjie van nog geen vier jaar oud nie agter in.

Ons is vandaar die dorp in wat behalwe vir die hawe, die kerkie en die visfabriek nie veel voorgestel het nie. Pad 93 rigting Egilsstaðir moes ons volg. Die pad word baie gou ’n steil bergpas en in die digte mis het ons steeds hoër geklim, midde in die ry karre wat ’n uur vantevore nog in die Norrøna se maag gestaan het. Deur die mis kon ons ’n paar yslike watervalle aan die regterkant sien, ’n spookagtige stil atmosfeer het oor die omgewing geheers en die enigste tekens van lewe was die rooi liggies van die kar voor ons wat dof deur die mis sigbaar was. In die mis langs die pad was dik ysbanke sigbaar wat aan die berghange geklou het. Steeds hoër het ons gekronkel teen die onsigbare berg op tot ons aan die anderkant van die berg in Egilsstaðir aangekom het. Van hier af is ons verder op pad 92 in die rigting van Reyðarfjörður, waar ons besluit het om die kuslyn langs die fjord te volg in plaas van die korter tonnel deur die berg. Gaandeweg het ons steeds laer gedaal en die swaar misbanke bo ons gelaat. Ons kon steeds meer sien van die omgewing en dit was eintlik die eerste onbelemmerde sig wat ons op Ysland gekry het sedert ons drie uur vantevore van die boot afgery het. Die pad was ’n dun potloodstreep tussen die staalgrys Noord-Atlantiese oseaan aan die linkerkant en die gekleurde rotswande aan die regterkant. Op en af en heen- en weer kronkelend klou die pad desperaat aan die bergwand langs die kus. Stadigaan het ons gevorder, fjord vir fjord en gereeld stilgehou om die stilte en die rus van die omgewing te geniet. ’n Vars, skoon reuk het in die lug gehang; Moeilik om te beskryf, maar my beste poging is “nat blomme”. Dit kan afkomstig wees uit die mosse en skraal heidebegroeiing teen die berghange langs die pad.

Ons het in Reyðarfjörður by ’n hotelletjie gestop om koffie te drink en toe ons die hotel binneloop kry ek die vae gevoel dat ek die plek êrens vandaan ken. Op die toonbank staan ’n groot foto van die akteurs uit die televisiereeks Fortitude en toe weet ek dit. Dit is die hotel waar die televisiereeks geskiet is. Ons het deur die venster gekyk en sowaar, oorkant die steeg is die Blue Fox, ’n kroeg uit die reeks en aan die anderkant van die straat die N1 vulstasie met supermark wat ook ’n rol in die reeks gespeel het. Dit was ’n oomblik van persoonlike herkenning wat ons dae later nog baie plesier verskaf het.

So het ons die res van die dag gekuier in die rigting van Breiðdalsvík waar ons ons eerste nag in Ysland sou deurbring. Hotel Blafell is ’n pragtige houthotel, gebou van swaar dennebalke waar dit nestel tussen die berge en die see. Wat dit besonder maak is dat ons sedert ons aankoms op Ysland nog geen enkele boom gesien het nie. Afgesien van ’n paar hoë struike in die dorpe was daar geen boom te sien nie. Ons was baie moeg en moes tyd neem om die dag se indrukke te verwerk. Die verligting dat ons eindelik op Ysland aangekom het na al die teëspoed was groot, die natuur oorweldigend, die mense vriendelik en behulpsaam en ons sintuie maksimaal geprikkel deur alles wat ons tot dusver beleef en gesien het.