Vanoggend het ‘n ou vriend weer sy opwagting gemaak. Toe ek buite kom was hy daar. Sy handskud was ysig, die punte van my vingers het begin tintel toe hy my hand vat. Hy het ‘n ysige arm om my skouers geslaan en saamgestap kar toe. Met sy ys-asem in sy kraakstem in my oor gefluister en vertel van die koue plekke waar hy die somer deurgebring het. Met knarsende voetstappe het ons in stilte verder saam gestap.
Terwyl hy vir my gewag het het hy ‘n wit deken oor die tuin geweef. Hardgevriesde spinnerakke hou struike aan mekaar vas. Die vensters van die kar het ‘n klipharde lagie van sy koue asem op en dit kos ‘n paar minute se harde krap om dit af te kry. Die lug is vuilpienk en deurkruis met vliegtuigstrepe. ‘n Sluierwolkie van suiwer goud het teen die horison vasgevries en ‘n dun miskombersie lê laag oor die wit landskap. Koperkleurige stoom slaan op van skape se rue wanneer die eerste sonstrale huiwerig oor hulle streel. In die kanale lê die eerste dun lagie ys en die komende naweek word die eerste sneeu van die seisoen verwag. Koning winter is hier.
Ek en my ou vriend het eintlik ‘n liefde-haat verhouding. As hy ‘n tyd lank nie sy gesig gewys het nie begin ek hom selfs al ‘n klein bietjie te mis, maar wanneer hy kom kuier hy so verskriklik lank. Hy bring elke jaar vrolik tyding van ‘n mooi tyd wat aanbreek, groet jou elke oggend getrou by die deur, maar sodra die lekker dae verby is bly hy mistroostig en klam om die huis hang. Hy dring homself in elke krakie van jou menswees in en gaan lê soos ‘n nat kombers oor jou gemoed. Teen die einde van Januarie vervloek ek hom en probeer hom met geweld weg te jaag, maar hy bly soos ‘n bang hond terugkruip en sluip dan onder die voordeur in waar hy homself in die voorportaal versteek. Om aan jou bene vas te klou as jy verbystap.
Laat in Februarie skud jy al jou kop in ongeloof as jy sien hoe vashoudend die ou is. Dan is jou sinne al verdoof van die koue en jou stem vries sigbaar voor jou in die lug voordat hy krakend grond toe val. Die eerste sneeuklokkies het al teen die einde van Januarie geblom, maar hy het hulle al lankal woedend vertrap. Hy probeer witvoetjie te soek met kristalwit sneeu wat hy soos versiersuiker oor alles strooi en vir ‘n kort tyd verdryf die wit die swart uit jou siel, maar dan word alles weer gewoon….gewoon koud. Karre gly en slinger soos dronkaards oor die paaie en ‘n eenvoudige uitstappie met die fiets het ontaard in ‘n dans met die dood.
Hy het gekonkel met die son en die maan. Maanverligte nagte gebruik hy om deur die tuine te sluip en sy harde wit spoor van dood op alles agter te laat. Op helder sonskyndae gly hy geluidloos deur die strate soos ‘n gees wat jy net kan sien as jy op hom blaas.
Teen middel-Maart steek die eerste krokusse skamerig hul pers koppies deur die grond, gevolg deur die bottergeel narcisse wat halstarrig verset bied teen sy koue geweld. En stadigaan, êrens in April begin die dae langer te raak en die son meer warmte te bring. En dan sien jy dat hy sy koue lang vingers stadig terugtrek. Die ys op die kanale begin smelt, die voëls begin terugkeer van hul eksotiese vakansiebestemmings en die blomme bars uit die grond soos kinders na die laaste skoolklok. Dan kom die lewe terug in my hart en met ‘n glimlag neem ek afskeid van my vriend. Dankie dat jy gekom het, dit was lekker en ons sien jou volgende jaar weer.
En hy sê totsiens met ‘n laaste venynige klap van sy ysige lang sweep voordat hy druipstert terugtrek na die verre noorde toe; Daar êrens waar dit altyd koud is en hy homself sal opkrul in ‘n geheime gletser. Met ‘n hartseer sug draai hy een keer in die rondte voor hy sy koue snoet in sy ysige stert indruk vir sy winterslaap. En dan droom hy sy ysige drome van my.
Stokstert 