Kilimanjaro – Dag3

Die oggend van dag 3 het uiteindelik na ’n byna eindelose nag aangebreek. Teen vyfuur het die porters en kokke se vrolike gelag en praat die kamp weer gevul. Ek het ’n uur lank gelê en wonder waaroor hulle so lekker gesels en lag, maar toe besluit dat ek nie te veel moes nadink daaroor nie, want tussen die klomp van ons was daar genoeg vir die ervare draers en gidse om baie lank en baie lekker oor te lag. Af en toe het ek ’n bekende naam hoor val, gevolg deur ’n skaterlag van die groep luisteraars.

Klokslag halfsewe staan die twee toe weer by ons tent met koffie- en tee water. Vinnig uit die slaapsak gewikkel en ’n heerlike, stroopsoet koppie swart tee ingewerk. Dit was koud. Ek skat dat dit rond minus-3 was toe ons opgestaan het. My termometer het in die buurt van min-8 gestaan, maar ek vertrou hom glad nie. Daar het in elk geval ’n lagie ys van so ’n sentimeter dik op die tente gelê en die grond was bedek met ’n spierwit laag dik ryp wat soos versiersuiker oor alles gelê het.

En toe weer die onvermydelik blik na die ooste toe waar ek die vorige nag die swaar, donker skadu gesien het. En daar staan hy toe! Kibo, nog steeds net so onbeïndruk met ons teenwoordigheid as gisteroggend, staan presies soos hy al die eeue nog staan. Vanoggend het die slim opmerkings baie vinnig opgedroog toe ons soos meerkatte in ’n ry na die berg staan en kyk het. Die algemene gevoel was een van stil respek vir hierdie stapel klippe.

Agter ons, aan die westekant het ’n dik laag wolke ’n paar honderd meter onder ons die uitsig op Tanzanië verberg. Meru het aan die regterkant skaam-skaam sy kop tussen die wolke deurgedruk om die eerste strale van die son te kan vang.

Daar was nie baie tyd om ons te staan en bekommer nie, want ons moes vinnig inpak, ontbyt gaan eet en regmaak vir die dag se tog. Ontbyt was weer heerlik, met verrassing…. Maltabella. Lekker bruin sorghumpap, presies soos die waarmee ek grootgeword het. En nog ’n onbekende vir die Europeërs en Amerikaners in die groep. Ek het gesmul en die res het die bruinerige papperysel eers bietjie vieserig aangekyk voor hulle versigtig daaraan geprobeer het. Maar die meeste ontbytgaste was aangenaam verras en die pot is blitsvinnig leeggeëet.

JDP en sy kinders was nog steeds nie lekker nie en hulle het ook nie ontbyt gehad nie. S het probeer eet, maar baie vinnig weer uitgehardloop en te oordeel na die geluide het hy sy maltabella in die bossies gebêre. JDP en D was selfs nie in die tent nie. Deo het homself baie duidelik oor hulle bekommer en was gedurig op sy selfoon aan die praat met sy mense in die hulppos onderaan die berg.

Na ontbyt het M, die jongste van die twee broertjies ook ’n draai in die bossies gaan loop en toe hy terugkom was hy baie bleek om die kake. Aan die begin van dag-3 het ons dus al vier mense gehad wat baie duidelike simptome vertoon het van hoogtesiekte.

Teen halfagt het almal gereed gestaan en met die Masaï vooraan het ons stadig aan die dag se tog begin. Ons roete het ons reg op Kibo in die ooste af geneem.

Ek en MK het weer heeltemal agter aan die groep gehang. Weer dieselfde storie as die vorige dag. Met een van die gidse altyd by ons in die buurt het ons loop en kuier, foto’s maak en sommer net geniet van die omgewing. En ver, ver agter ons het Sue aangekom, met die getroue Deo aan haar arm.

En weer, net soos die vorige dag, hoër en steeds hoër. En steeds nader aan die imposante verskyning van Kibo. Maar, in die loop van die oggend het sy skaamte weer die oorhand gekry en het hy homself weer toegetrek met sy wolkekombers wat hy altyd in die buurt gehou het vir noodgevalle.

Ek het die hoogte op hierdie dag ook begin voel, net soos dink ek, die res van die groep. In die loop van die oggend het ons by JDP en sy kinders verbygeloop. By hulle was ook twee gidse wat op daardie stadium al hulle bagasie ook gedra het. Die drie het baie swaar gekry. S het al die heel oggend sy longe loop en uitkots op die berg en JDP en D het so blekerig om hulle heen gestaar. Hulle het beslis nie lekker gevoel nie. Ons het ’n rukkie saam met hulle probeer loop om te kyk of ons hulle kon opbeur, maar ten eerste was met hulle geen normale gesprek meer te voer nie en tweedens het hulle selfs vir ons stadige pas te veel gestop en te stadig geloop.

Hulle het ook steeds verder agter geraak en later het ek gehoor dat hulle by Sue en Deo aangesluit het.
Net voor middagete het ons die styging ingesit Lava-Tower toe en dit is waar ek begin agter raak het op MK en ons gids. Hulle moes kort-kort op my wag. Ek was nie siek nie, maar baie moeg en kon my slegs treetjie-vir-treetjie voortbeweeg teen die steil helling uit. Na elke paar tree moes ek stop om weer my asem terug te kry en my kop het pynlik geklop met elke asemteug wat ek geneem het. Op hierdie punt het ek stadig, moeilik en diep asemgehaal en probeer om my stapritme af te stem op my asemhaling, wat gemaak het dat ek baie stadig geloop het.

Ons was op ongeveer 4300 m hoogte en ongemerk het al die plantegroei verdwyn. Selfs die Senecio’s was weg en die enigste lewe wat ons nog teëgekom het was ’n paar mosse op die klippe en hier en daar ’n half gevrekte graspol wat nog halstarrig in ’n sloot tussen twee rotse aan die lewe geklou het. Ons het geloop in ’n soort lewelose maanlandskap. Dit het gelyk soos ’n toneel uit Star Wars. Ligte sand, donker rotsblokke wat oor die landskap besaai gelê het asof dit na die skepping deur ’n reuse Hand agteloos daar gestrooi is. En reusagtige klowe en valleie wat deur eeue heen deur gletsers in die berg gekerf is.

Dit was ’n onwêreldse gevoel om daar te loop. Alle faktore gekombineer het die gevoel by mens gelaat dat jy nie op aarde is nie. Ek dink die gebrek aan suurstof het bygedra tot die surrealisme van die toneel om my. Ek het soms net stilgestaan en gekyk na wat ek sien met die wete dat ek iets baie besonders beleef, maar dat ek pas agteraf die impak daarvan op my sou begryp. Dit was asof ek soms buite myself gestaan en na binne gekyk het.

Eindelik op Lava-Tower aangekom het ek by die res van die groep aangesluit wat swetend en swetsend hulle middagete probeer nuttig het. Ek het stadig op een van die rotse daar gaan sit en my asem probeer terugkry. Dit was sekerlik die swaarste gedeelte tot nog toe en dit het niks goeds beloof vir die res van die tog nie. Gelukkig was die middag se stap weer meestal afdraend en sou ons daal tot 3900m by Barranco kamp.
Die agterlopers, Sue, JDP en sy kinders en Deo, met nog twee gidse om daar te help het die gedeelte na Lava-Tower oorgeslaan. Daar is ’n alternatiewe roete op dag 3 waardeur jy nie by Lava-Tower op die hoogte langs hoef te loop nie. Die ander roete is ’n bietjie laer en minder veeleisend. Die gevaar daaraan is dat jy ’n gedeelte van die noodsaaklike akklimatisasie misloop en dit kan later in die tog vir probleme sorg.

Tydens middagete het ek ’n baie gesonde movement ontwikkel. Daar was genoeg groot klippe in die buurt en ook een van die nagmerrie-toilette. Ek was meer as tevrede met die agterkant van ’n groot klip, maar het tog maar besluit om die regte ding te doen en die toilet op te gaan soek. Die toilet het dan ook aan al die smerige verwagtinge voldoen en na my aksies daar en met ’n kloppende hoofpyn was ek weer gereed om die tog voort te sit.

Dit was ook tydens die derde dag dat die winde begin het. Soos Ranjit dit so mooi gestel het, ons het almal las gehad van flatulensie. Dit is ook een van die simptome van die liggaam se aanpassing aan die hoogteverskil en laer lugdruk. Ek dink dit beteken kortweg dat die lugdruk binne jou derms groter is as die lugdruk buite. En dan hoef jy nie kernfisika te studeer om af te lei wat die gevolge daarvan sal wees nie. Ons het loop en skyt soos ’n trop pakdonkies. ’n Kompetisie tussen die broertjies het op gelykspel uitgeloop. Hulle het probeer om die Wilhelmus (Die Nederlandse volkslied) te skyt en ek reken hulle was aardig op weg deur die tweede strofe voor die wind opgeraak het. En ek vermoed die laaste paar note was ook nie meer droog nie, al het hulle niks gesê nie. Maar, dit kom eintlik daarop neer dat jy permanent die druk in jou onderste derm voel. En dat jy op enige oomblik wat jy die kringspier effens loslaat die aller-allermooiste winde kan laat. Ons het pas ’n verbetering gemerk tydens die afdaling op die laaste dag.

Ek en MK het so ’n paar minute na die hoofgroep van Lava-Tower af vertrek. Van Lava-Tower af is dit onmiddelik baie steil na benede deur een van die gletser-valleie. As jy onder in die vallei staan en boontoe kyk sien jy die Arrow Glacier gletser daar bo teen die berg. Hy het hom soos ’n slak se oog teen die berg teruggetrek en al wat hier onder nog sigbaar is van die gletser is die vrolik kabbelende stroom silwerskoon, vrieskoue gletserwater. Dit is ‘n vreemde idee om te besef jy staan op ’n plek waar ongeveer 25 jaar gelede ’n yslaag van tien meter dik gelê het.

Die volgende uur of so het ons pad redelik gelykmatig teen die helling na ondertoe geloop. Namate ons afgesak het het ons stadigaan weer plantegroei begin sien. Veral Senecio het ons die middag veelvuldig gesien.

Als geselsend, kuierend en rustend het ons verder na ondertoe ge-pole pole totdat ons begin agterkom het die gids raak onrustig omdat ons so stadig loop. Hy wou ons nie aanjaag nie, maar hy was bekommerd oor die naderende reën. Op ’n stadium in die middag het ons paadjie die gekruis van Sue, JDP en sy kinders, maar van Sue was daar nog steeds geen teken nie. JDP het in die loop van die dag weer Diamox gekry en hy was in ’n baie goeie stemming. S het ook redelik vrolik op die berg rondgehuppel, maar D was nog siek.

Teen laatmiddag kom ons toe in ’n droë kloof waar ons die mooiste Senecio-woud binneloop. Letterlik honderde van die eeue-oue oerplante staan langs mekaar teen die helling van die kloof. Te veel om te tel en aan die vertakkinge te sien was meeste van hulle etlike honderde jare oud. Dit was ook die oomblik dat die donderstorm met die akkuraatheid van ’n atoomklok om ons heen losgebars het. Die laaste paar honderd meter kamp toe het ons in die steeds harder wordende reën tussen bliksemstrale heen gehardloop en net voor die storm in al sy hewigheid losgebars het was ons in ons tent.

Verrassend genoeg kon ek hardloop sonder probleme en toe ek die tent bereik het ek selfs nie eens meer hoofpyn gehad nie. Die afdaling van 4500 na 3900 m het ’n voelbare verskil gemaak.

Na die reënbui het ons soos ’n klomp nat muise uit ons tente gekruip en in ’n bedremmelde bondeltjie gaan staan en die dag gang van sake met mekaar bespreek. Dit was nog swaar bewolk en moeilik om ons te oriënteer, maar ons het ongeveer ’n idee gehad aan watter kant Kibo moes wees. Op daardie oomblik het Deo ook met Sue aan die arm die kamp binnegekom. Sue was heeltemal klaar met die storie en sy het dit duidelik gemaak ook. Haar knie het probleme gegee en sy was tot op die been natgereën. Die storm het hulle in die heuwels betrap en ek dink sy was doodsbang vir die onweer wat daardie middag aan alle kante die swael uit die klippe geslaan het. Sy het haar daar voorgeneem om die volgende dag nie verder te stap nie, maar Deo het met sy blik laat sien dat hy anders dink oor die saak.

’n Halfuur later het die wolke weer weggetrek en ons het soos elke keer in die dae daarvoor weer in stille verwondering gestaan en staar na Kibo wat steeds nader gekom het en met elke dag meer ’n in-your-face houding begin aanneem het. Die aand het dit gelyk of ’n brandende kers oor die berg gehou is. Die ys het soos gesmelte was teen die kante van die berg afgeloop.

Die laatmiddag was pragtig en met die wegtrek van die wolke het ons agtergekom dat ons weer op die rand van ’n plato gestaan het met ‘n pragtigse uitsig op ’n kronkelende rivier in ‘n vallei so tweehonderd meter laer. En weer, daar doer ver onder ons, Tanzanië in al haar uitgestrekte eensaamheid.

Aan die oostekant van ons, baie naby, was die berugte Barranco-wall. Ook genoem die Breakfast-wall. ’n Yslike rotswand van ongeveer 1 kilometer hoog, waarteen ons die volgende oggend omhoog sou moes klouter. Die feit dat die porters met al hulle pakke gewig saam sou gaan klim het gehelp om die senuwees te laat bedaar oor die groot klim wat die volgende oggend voorlê, maar ek kon nie help om baie klein en nederig te voel nie. En ’n heel klein bietjie bang, maar dit sou ek aan niemand erken het nie. En Kibo het regtig nie uit sy pad gegaan om my beter te laat voel nie.

Die aand met aandete was almal redelik opgewek. Alle siekes was weer gesond, met die uitsondering van Sue wat vasgehou het aan haar standpunt dat sy nie verder gaan stap nie. Deo het soos ’n ervare politikus die onderwerp vermy en dit was vir almal duidelik dat, as hy enigsins nog ’n sê in die saak sou hê, Sue die volgende dag gewoon soos die res van ons sou begin klim aan die Barranco-wall.

Die volgende dag se program is weer bespreek tydens aandete. Selfde storie as elke dag tot nou toe. Halfsewe koffie en tee, sewe-uur se kant ontbyt en om halfagt begin ons stap. Die volgende dag sou, afgesien van die Barranco-wall nie so swaar wees nie. Ons sou drie ure lank loop tot by Karanga-kamp. Karanga is ’n ingelaste tussen-kamp op die Machame-roete. Baie mense kies om Karanga oor te slaan en reguit deur te steek na die basis-kamp Barafu aan die voet van Kibo. Die ekstra dag wat gewen word deur die oornagting in Karanga is goed vir die akklimatisasieproses. Karanga lê op 3950 meter, dus in totaal maar so 50 meter hoër as Barranco.

Ons het na ete nog bietjie gesit en gesels in die eettent. Dit het geblyk dat M, die jongste van die broertjies nog steeds nie baie lekker voel nie. Hy het maagprobleme gehad en was naar. JDP en sy kinders was weer hulle vrolike self en Sue het maar ’n bietjie bedruk eenkant gesit, want Deo het haar eenkant toe geneem en verduidelik dat sy nie afgevoer kon word van Barranco af nie. Die enigste pad van die berg af vir haar was om saam met ons deur te druk Karanga toe die volgende dag. Daarvandaan was wel ’n roete waarmee sy teen die berg af kon gaan as dit nog nodig sou wees.

Ons het ook lekker met Ranjit en Prabu gesels. Wat my veral geïnteresseer het was hoe Ranjit kon slaap met die gebrul van Prabu in die tent. Hy het met groot humor verduidelik hoe hulle elke aand probeer om voor die ander een aan die slaap te raak. As Prabu die aand voor hom aan die slaap sou raak sou dit beteken dat Ranjit die res van die nag geen oog sou toemaak nie. En om Prabu voor te wees moes jy blitsvinnig aan die slaap raak, want wanneer hy in sy slaapsak klim draai hy net een keer om en dan slaap hy. Dit het natuurlik 180 grade afgewyk van die verhaal van Prabu. Prabu het beweer dat dit Ranjit is wat so verskriklik snork en dat hy elke nag wakker lê en luister na die geraas.

Ons het daar en dan besluit dat Prabu een van ons moes kom roep as hy wakker was en Ranjit sou lê en snork. Nodeloos om te sê, dit het nooit gebeur nie.

Ek het gedroom

Die eerste nag terug van die berg af het ek in ’n onrustige slaap gesukkel.

Ek het gedroom en dit was ‘n droom wat ek glashelder onthou.

Ek het gedroom dat ek in myself wegsak. Heeltemal weg in myself tot binne-in die donkerste dieptes van my siel. Daar het ek ’n klein silwer draadjie sien glinster, soos ’n ligsplinter. Dit was die lyn van my tyd. Ek het die lyn begin volg. Met die lyn langs het ek my lewe agteruit sien gaan tot waar alles begin het vir my.

Daar het ek Hom gesien. Hy het sy hande in die rooi klei langs die Palala-rivier gedruk en ’n homp in sy regterhand geneem. Daarmee het hy begin werk en dit stadig vorm gegee. ’n Maroela se bas het Hy deurgemeng, van die takke van ’n sekelbos het Hy bene gevorm. ’n Skoot olifantmis ingemeng vir die regte struktuur en ’n handvol kakiebos om die geur reg te kry. Van’n klos buffelsgras het Hy hare gemaak. Stadig het Hy my gevorm, telkens bietjie rivierwater bygegooi en soos nodig ‘n paar gladgeskuurde rivierklippies deurgemeng.

Toe hy klaar was het daar leweloos gelê op die wal van die rivier, ’n mensvorm van rooi klei, bedek met boombas, aanmekaar gehou deur sekelbostak en dit alles het geruik na rooi modder en kakiebos.

Toe het Hy weggegaan en bo-op die Kilimanjaro gaan wag. Daar het Hy baie dae geduldig gesit en telkens met sonop gewag op daardie oomblik dat die son die aarde loslaat. Op die regte oggend, op die regte oomblik het Hy sy hand uitgesteek en daardie laaste druppel goue sonlig wat tussen die son en die aarde vasklou voordat die groot rooi bal die hemel inskiet, tussen sy duim en voorvinger gevang.

Hy het teruggekeer na die wal van die Palala, waar die rooiklei-liggaam nog steeds gelê en wag het. Die stukkie son het Hy met groot versigtigheid in die bors van die klei-liggaam gedruk en dit liefdevol toegevou met klei.

Dit was die oomblik toe die lewe onstuitbaar deur my liggaam begin stroom het. Toe het Hy my gegee aan twee mense wat op dieselfde manier gevorm is uit die boumateriale van Afrika.

Toe het Hy begin om ‘n maat te maak. Haar het hy gevorm uit die klei langs die Komatirivier. Haar bedek met die blomblare van ‘n Impala-lelie, haar bene gevorm met die soepel takke van ‘n rivierwilg, ’n handvol wilde jasmyn deurgemeng met twee tieroog-klippies vir oë. Met baie liefde, geduld en sorg het Hy haar gevorm en telkens as iets nie perfek was nie, alles afgebreek en oor begin.

Toe het Hy weer weggegaan en op die hoë berg gaan wag. Daar het Hy weer baie dae lank sit en wag vir die regte oomblik en toe alle omstandighede perfek was het Hy weer sy hand uitgesteek en met duim en wysvinger daardie spesiale sondruppel afgeknyp.

Toe Hy die stukkie son in haar bors toegevou het het ook in haar die lewe onbedaarbaar begin bruis. Haar het Hy ook gegee aan twee mense wat Hy lank gelede uit Afrika gevorm het.

Nou verstaan ek baie meer dinge. Ek verstaan ‘n bietjie van wie en wat ek is. Ek verstaan waarom ek in die bosveld myself telkens vind. Ek verstaan die sagte rus in my siel voel as die Afrika-son op my vel skyn. En ek verstaan waarom die lewenslus soms so hard deur my liggaam jaag. Ek verstaan waarom ek so graag my voete in rivierklei druk, sodat dit deur my tone opkrul boontoe. En waarom ek so graag met my hand oor die stam van ’n maroelaboom vryf om die growwigheid van die bas onder my vingers te voel. En ek kan nie by ’n sekelbos verbyloop sonder om die fyn blaartjies ’n oomblik tussen my vingerpunte deur te laat gly nie, ’n bol olifantmis krap ek met ’n stokkie deurmekaar en verwonder my oor die growwe struktuur daarvan. En kakiebos druk en stukkend en snuif daaraan. En ek kan ure lank in alle rus tussen die buffelsgras sit en kyk, ruik en luister na hoe Afrika om my leef.

En ek weet nou waar hierdie warmte in my bors vandaan kom. Dit is die skyfie Afrika-son wat daar brand. Wat my lewe verlig en in die langste, donkerste en koudste winternagte my siel warm hou en ’n glimlag op my gesig tower.

En ek verstaan nou van Maraai. Wanneer ek aan haar raak voel ek die sy-sagte blomblare van ‘n impala-lelie. En die soet reuk van jasmyn in haar hare. En ek weet nou waar daardie gloed agter in haar tierklip-bruin oë vandaan kom. Sy is uit dieselfde grond as ek gemaak, met die selfde bestanddele versigtig en liefdevol aanmekaar gesit en in haar bors brand dieselfde son met dieselfde felheid waardeur sy haarself en almal om haar verwarm. En wanneer ons bymekaar is voeg daardie twee sondruppels hulself saam om die warmte van ons Afrika son oor die mense om ons te laat skyn..

Waar my lewenspad my ook mag bring, die reuk van kakiebos en wilde jasmyn, die grofheid van die maroelaboom en die sagtheid van die blom van die impala-lelie sal altyd my deel wees.

Tot die dag dat my stukkie son terugkeer na daardie ver horison sal ek smag na die brand van die Afrika-son. En die dag as dit gebeur sal ek terugkeer na die modder waarvan ek gemaak is en sal my liggaam terugsypel in die rooi klei. En ek sal weer deel uitmaak van die grond waaruit ek gevorm is. En ek sal onsigbaar wees, maar altyd daar.

Kilimanjaro – Dag2

Die eerste nag op die berg het ek letterlik geen oog toegemaak nie. Tussen die snorkery van Prabu, die harde grond waarop ons gelê het, die afglyery na die onderkant van die tent en al die opgewondenheid van die avontuur wat ons aangepak het wou die slaap maar net nie kom nie. Die hele nag het ek wakker gelê en geluister na die geluide om my, die ritse van tente wat oop en toe gaan, mense wat vloek as hulle in die donker oor tenttoue val en van die alomaanwesige gebrul van Prabu.

Ongeveer drie-uur snags het ek opgestaan en buitentoe gegaan. Die lug was heeltemal oopgetrek en toe ek opkyk het die sterre my asem weggeslaan. Op die berg is geen ligbesoedeling nie. Daarom sien jy die sterrehemel soos ons voorvaders dit moes aanskou het eeue gelede toe hulle in Afrika aangekom het. Onvoorstelbaar verskriklik baie, met die melkweg wat hier net bo jou kop byna die hele breedte van die hemelgewelf vul. Dit was asof jy hulle kon aanraak as jy jou hand uitsteek. En jy kon die diepteverskille tussen die sterre sien. Sommige was naby, ander op middelafstand en weer ander baie duidelik ver weg. Ek het nog nooit die sterre in so ’n driedimensionele prag aanskou nie. Ek het sekerlik ’n uur lank met my rug teen ’n boomstomp gesit en net gekyk en gekyk. Herinneringe van saans buite op die gras lê en sterre kyk toe ons kinders was het deur my gespoel. En sommer allerhande gevoelens van verwondering en ’n soort hartseer oor verlore onskuld en verlange na mense wat ek nooit geken het nie. En deur dit alles heen die harmonieuse gebrul van Prabu.

Ek verstaan waarom primitiewe volke soveel waarde heg aan die sterre en waarom daar sulke groot bygeloof ontstaan het rondom die sterre. As jy elke nag gekonfronteer word met so ’n sterrehemel sal jy sukkel om aan die sterre nie spesiale kragte toe te dig nie. Veral as jy na aan die natuur leef en afhanklik is van die grille van moeder natuur vir jou daaglikse oorlewing.
Stadig het die nag verbygegaan. Teen vyfuur soggens het ek die porters en kombuismense hoor wakker word en nie lank daarna nie is die kamp weer gevul met die kakofonie van gelag en gepraat van ongeveer vyftig mense wat besig was om voor te berei op die komende dag.

Teen halfsewe het twee kelners ons kom “wakker” maak met koffie en tee en moes ons blitsvinnig opstaan om te begin inpak. Toe ons buite kom het almal eers met dik oë gestaan en kla dat hulle nie geslaap het nie en blitsvinnig is Prabu aangewys as die GROOT snorker. Toe draai ek my om en steek in my spore vas. Daar, agter ons aan die oostekant sien ons toe vir die eerste keer sedert gister die top van Kibo tussen die bome deursteek. Net gevang deur die eerste oggendlig, rooibruinerig, met lang wit strepe ys wat aan weerskante afloop. En BAIE naby. So naby dat ons die dikte van die gletser bo-op die berg kon onderskei. Almal van ons het so ’n rukkie doodstil staan en kyk en die eerste indruk wat by my opgekom het was: Intimiderend. Ons het almal geweet dat dit was waarheen ons op pad was en ek dink nie enigiemand het op daardie oomblik regtig opgewasse gevoel vir die taak wat voorlê nie.

En toe was dit sewe-uur. Tyd vir heerlike ontbyt met slappap, roosterbrood en eiers. Ek het gesmul aan die pap, en die res laat sien hoe jy heuning en botter deurmeng, maar dit het nie by al my groepsgenote so goed afgegaan nie.

Na ontbyt ons goedjies reggekry en om halfagt was ons klaar om te begin stap aan dag 2. Nog steeds het almal kort-kort ’n senuweeagtige blik gewissel met Kibo wat so aan die regterkant tussen die bome gestaan en onheilspellend na ons geloer het.
Kilimanjaro is streng gesproke nie ’n berg nie, maar ’n slapende vulkaan. Hy is gevorm deur drie stratovulkane, Shira (3962m), Mawenzi(5148m) en Kibo(5892m). Shira is die oudste van die drie broers. Ongeveer 1 miljoen jaar gelede het Shira tot uitbarsting gekom, later het Mawenzi oopgebars soos ’n vet puisie op die Afrikaanse savanne en ongeveer 500 duisend jaar gelede het tussen die twee Kibo uitgebars. Nadat Shira en Mawenzi uitgedoof was het Kibo nog gereeld uitgebars. Lawastrome het in die loop van baie eeue die gebied tussen Shira en Mawenzi opgevul en so het die Kilimanjaro wat ons vandag ken ontstaan. Die laaste uitbarsting van Kibo was so onlangs soos in 1700 gewees. Ongeveer 400 meter onder die oppervlak van die Reuschkrater is vloeibare lawa nog aanwesig.

Met die wete in ons agterkop dat ons hier te make het met een van die groot kragte in Afrika het ons die dag aan ons tog begin.
Nog steeds, net soos die eerste dag omhoog. En omhoog en omhoog. Nou het ons die reënwoud al ver agter ons gelaat en klim ons omhoog deur die boomheide. Dooie bome staan met hulle takke soos arms na die hemel toe en roep met meterslange baardmosse wat liggroen in die wind roer. Tussendeur is die landskap opgevul met steeds kleiner wordende struike. Veral die Erica Arborea, ’n suidelike-halfrond weergawe van die ericas wat in Europa voorkom en die goeie ou distel. Van dierelewe is hier min sprake. Ons het af en toe ’n streepmuis gesien, die alomaanwesige dikbek witbors kraaie wat ons oral agtervolg het en af en toe ’n valk wat die veld afsoek vir ’n streepmuis. Wat ons wel gereeld gesien het is die Alpine Chat, of sneeubal, soos die mense rondom die berg hom noem. Hulle is endemies in Oos-Afrika en woon slegs op hoogtes bo 3000m. Die gerug is dat die Alpine Chat geen bloedtoevoer in sy beentjies het nie en dat dit hom in staat stel om sy bene uit te steek in die vreeslike koue temperature wat soms daar heers.

In die loop van die dag het ons steeds minder struike gesien en vroegmiddag het ons die veenlandskap binnegeloop Die eerste reuse Senecio en ’n paar Lobelia’s het hulle opwagting gemaak. Die Senecio Kilimanjari is ’n soort kruiskruid wat slegs op die Kilimanjaro voorkom. Hulle word baie oud en baie hoog. Later tydens die tog het ons Senecios van drie of vier meter hoog teengekom. Die Senecio neem 25 jaar om ’n blom te vorm. Deur die aftakkinge te tel kan jy ongeveer bereken hoe oud so ’n plant is. Ek het een gesien met 8 vertakkinge. Dit kom grofweg neer op so 200 jaar.

Teen halfeen het ons gestop vir middagete. Na al die klimmery was ek seker dat ons vir Sue nie weer terug sou sien nie. Ek en MK het nog steeds ver agter die groep gehang en heerlik loop en kuier met een van die gidse wat ontsettend baie weet van die omgewing. Plantjies en mosse besrpeek en soms sommer net gesit en kyk en luister. Groot misbanke het die heeldag in en uit geswaai in die klowe waarlangs ons geloop het. Een oomblik was alles om jou in digte mis gehul en die mense voor jou slegs sigbaar as skimme wat hul paadjie teen die berg op probeer vind het en die volgende oomblik het dit oopgetrek sodat Kibo in al sy boosheid op ons kon neerkyk namate ons nader aan hom gekom het. Dan het die son geskyn en kon ons afkyk op Tanzanië daar ver onder ons en Mount Meru aan die eenkant.

So teen drie-uur smiddags het ons lekker rustig Shira-kamp op 3840m. binnegestap. Die Shira-kamp lê teenoor die oorblyfsels van die eerste Shira-vulkaan wat ongeveer ’n miljoen jaar gelede uitgebars het. Van die vulkaan is nie meer veel te sien nie, omdat Kibo in die laaste paar hondderdduisend jaar die omgewing daar vreeslik deur sy alie getrek het, maar ’n aantal pieke van die ou kraterrand staan nog trots omhoog. Shira-kamp is op ’n rand van ’n plato wat afkyk op Tanzanië baie kilometers ondertoe in die suide en Mount Meru aan die regterkant in die agtergrond. Toe ons Shira binnegekom het was dit alweer toegetrek en nie lank daarna nie het ons middag-donderstorm klokslag weer in al sy hewigheid losgebars. Ons het maar soos ’n klomp nat muise in die eettent gesit en wag dat die reën ophou en ’n uur later was dit weer oopgetrek. Dit was ook die oomblik waarop Sue weer met ’n breë glimlag aan die hand van Deo die kamp binnegewandel het.

Ek het buitentoe gegaan met my kamera en was seker ’n uur lank besig om van alles en nog wat af te neem. Kibo het homself vir die nag al toegetrek met ’n wolkekombers en al het ons geweet aan watter kant hy staan het ons hom sedert die middag nog nie weer gesien nie.

Net voor aandete het ons ’n ent gaan stap om gewoond te raak aan die hoogte. Ons het tot op ongeveer 4000m gestap en toe weer rustig terug na Shira kamp toe. Dit was nodig gewees om ons liggame solank kans te gee om gewoond te raak aan die hoogte en die dun lug. Op hierdie hoogte het ons al die eerste invloede van die dunner lug begin voel. Dit het baie meer energie gekos om die eenvoudigste dingetjies te doen en selfs na die vasbind van jou skoenveters moes jy ’n oomblik stilsit om weer jou asem terug te kry. Pole-pole het selfs vir die fiksste stappers onder ons ewe skielik ‘n baie natuurlike manier van beweeg geraak.

Dit is in Shira dat die eerste siekes hulself gemeld het. Na die middagwandeling tot op 4000m het JDP en sy seun en dogter aldrie siek geword. Hulle was naar, het gekla van hoofpyn en duiseligheid en het in die algemeen sommer net groen om die kiewe gelyk. Die probleem is dat wanneer mens so voel jy geen eetlus het nie en dit terwyl die oplossing vir die probleem juis lê in goed eet, baie water drink en ordentlik slaap. Die drie van hulle het tydens aandete nouliks geëet en is baie vroeg bed toe nadat elkeen ’n halwe tablet Diamox gedrink het.

Ons het nog ‘n bietjie gekuier in die eettent en met Deo die program van die volgende dag bespreek. Die volgende dag se stap sou ’n uitputtingslag word. Ons sou om halfagt vertrek en dan ongeveer vyf uur lank loop tot by Lava Tower op 4630m. By Lava Tower sou ons middagete eet en dan verder stap na Barranco op ’n hoogte van 3950m. Dit sou dus beteken dat ons in die loop van die dag sou klim na 4630, maar dan weer sou afdaal na 3950, waar ons sou slaap, ongeveer 100 meter hoër as Shira kamp. Dit was alles bedoel om ons liggame te help aanpas.

Ons moes ons gereed maak vir ons eerste nag van temperature onder nul grade en voor bedtyd het ons elkeen ’n piepklein skotteltjie louwarm water gekry om mee te was. Teen hierdie tyd het ek en MK al lankal besluit dat dit sinloos was om enigiets anders as hande en gesig te probeer was. Solank ek en hy altwee aan die reël sou vashou was daar geen probleem nie, maar as een van ons twee in die komende dae sou besluit om goed te was sou dit onmiddelik die einde van die vriendskap beteken het. Die onbekende reukies in die tent het steeds sterker geword en terwyl mens weet dat die reuke van altwee afkomstig was het jy jou nie juis bekommer oor wie se reuk dit eintlik was nie, maar as jy sou kon weet dat die reuk van die ander een afkomstig was sou die verhoudinge baie vinnig suur geword het.

Ons was nou aan die westekant van Kibo. Die roete van die komende dae sou ons voor hom langs verbyneem en ons sou dan eindig in Barafu-kamp op sy oostelike helling. Vandaar sou die klim na die top uitgevoer word.

Daardie nag is ons so teen agtuur se kant bed toe. Dit het vinnig stil geword en die enigste geluid wat ons die nag gehoor het was Prabu se gesnork. Af en toe ’n paar ligte snorkies van iemand anders tussendeur, maar daar was tot op hede niemand wat by Prabu kon kers vashou nie. My respek en agting vir die man het elke nag gestyg. Die res van ons was amateurs, wannabes.

Ek het weer die hele nag wakker gelê. Weer so teen twee-uur se kant uit die tent gegaan en buite na die sterre gaan staan en kyk. Waar ek die vorige nag gevoel het of ek hulle kon aanraak het dit nou gevoel asof ek tussen hulle staan. Dit was asof hulle in die lug om my heen gehang het en ver in die suide, kilometers onder ons het die ligte van Moshi-town gebrand. Agter my was ’n groot, swaar donker skaduwee teen die naghemel afgeëts en ek kon die buitelyne van Kibo uitmaak. Hy het net daar gestaan, nie geroer nie, niks gesê nie en totaal onbeïndruk gelyk met ons aanwesigheid. Ek het ’n diep respek vir die berg in my bors gevoel. Ons het hom die grootste deel van die vorige middag nie gesien nie en ons het almal geweet dat ons baie nader was as die vorige nag, maar nie een van ons het nog ’n idee gehad van hoe naby werklik nie. Soos hy daardie nag oor my gestaan en toring het het ek my baie klein en gedomineer gevoel.

Daar is iets aan die wete dat ’n berg byna ’n miljoen jaar oud is wat mens nederig maak. Of altans, as dit jou nie nederig maak nie hoort jy nie op die berg te wees nie.

Kilimanjaro – Dag1

Na nog ’n rustelose nag van probeer slaap en nie te veel nadink oor wat voorlê nie was ek redelik vroeg uit die vere. So teen halfagt was ek al besig om die laaste goed in te pak en seker te maak dat my pak stewig vas was.

Teen halfnege was ek onder met my pak en is hy geweeg. Weer 13 kg. Heeltemal geen probleem nie. Ek het nog so ’n rukkie daar rondgestaan en gekyk hoe die vrolike gidse en porters besig was om alles te weeg en op die dak van die bus te laai. Die mandjies en sakke kos wat daar rondgestaan het het my mond laat oophang. Van piesangs en lemoene tot brode, eiers en sakke meel en pasta.
So stadigaan het die res van die geselskap ook verskyn met hulle sakke en ons het maar so ’n bietjie stil rondgestaan en al die aktiwiteite dopgehou. My dagsak was ook klaar gepak en die camel-bak vol water. Ons het toe almal weer restaurant toe gegaan om saam ontbyt te eet en na nege-uur was ons weer terug en gereed om te ry. In die tussentyd is alles ingepak en op die dak van die bus gelaai.

Om halftien het ons almal in die bus gesit en na ’n paar flou grappies het ons die hotel agtergelaat en vertrek Machame-gate toe. Dit was weer opvallend dat hoe nader ons aan die gate gekom het hoe stiller die mense in die bus geraak het. Almal van ons het geweet dat ons op die vooraand staan van ’n avontuur waarvan ons nog net gedroom het en waarvan ons die omvang pas sou besef na afloop.

Die rit Machame toe het ongeveer ’n uur geduur. Die drukte toe ons by Machame aankom was amper soos in die broodry by die Spar na kerk op ’n Sondagoggend. Swerms wannabe-porters by die hek wat staan en roep en wag om gevra te word om saam te dra aan die onmoontlike swaar vragte bagasie. Gidse en reeds-uitgesoekte porters was druk besig met alles wat nog gedoen en gereël moes word in die laaste minute voor die tog sou begin.

Daar was nog drie of vier ander groepe ook wat op dieselfde dag sou begin aan die tog. Ons moes onsself gaan inskryf by die kantoortjie by die hek. Paspoort in die hand staan jy daar en wag jou beurt af. Na die inskrywing het ons ’n bietjie skamerig rondgestaan, foto’s gemaak en die laaste keer gaan piepie in ‘n regte toilet.

Toe kom Deo ons roep om vir ons ons middagete-pakket te gee. Dit moes ons in ons dagsakke pak en saamneem vir die middagete-breek langs die pad êrens. Hier het niemand rekening mee gehou nie en die uiteinde van die saak was dat die meeste van ons sommer daar en dan die middagete opgeëet het. Dit was goeie kwaliteit kos. ’n Gekookte eier, hoenderboudjie, koekies, slap-tjips, sjokolade en lemoensap. Alles netjies verpak in foelie.

En toe was dit byna tyd. Ons het voor-aan by die beginpunt gaan wag vir Deo en die ander gidse. Daar het ons staan en kyk hoe die porters se bagasie geweeg word en elkeen ’n kaartjie kry waarop die gewig wat hy sou dra presies ingevul is. Alle bagasie word in groot sakke gepak en elke porter mag maksimaal 20 kg dra. Dit is dan sonder sy eie bagasie se gewig. Afgesien dus van die groot pak wat hy op sy kop dra moet hy nog sy eie rugsak my sy benodgdhede vir die sewe dae in die berg met hom saamdra. Ek het my verstom oor die dun armpies en beentjies van sommige van die porters. Wat ek nie kon glo nie was hoe hulle daardie groot pakke met skynbaar geen inspanning op hulle koppe gehys het en begin aanstap het teen die berg op. Met sy eie rugsak en soms nog ’n waterkan of ander sak in sy hand.

Die kok en kelners was verantwoordelik vir die kombuisgoed en groot was my verbasing toe Jeff, een van die kelners langsdraf met sy yslike rugsak op sy rug, ’n groot sak met kombuisgoed op sy kop, daar bo-op drie kampstoele vasgemaak en ’n gasbottel in sy nek. En dit alles met ’n reuse glimlag op sy gesig en nie eens ’n druppel sweet op sy voorkop nie! Ek het so half onseker aan my dagrugsakkie gevoel en gewonder of hy nou regtig so swaar was as wat ek gedink het.

En toe was ons eindelik aan die beurt. Die oomblik waarheen die meeste van ons al byna ’n jaar na toe gewerk het. Op 1800 meter hoogte by Machame-gate. Met Hendri, een van die gidse voorop stap ons stadig met die breë teerpad teen die berg op. Die eerste Swahili-woorde wat ek geleer het was “pole-pole”. Dit beteken “stadig-stadig”. Elke kort-kort kom iemand verby wat roep: “Pole-pole!”en dan met ’n vreeslike spoed vertrek. En as die gids na jou kyk is die eerste woorde uit sy mond: “Pole-pole”, voordat hy enigiets anders sê.

Nou, as daar iets is waarin ek goed is is dit pole-pole. Ek is nie verniet in Afrika gebore nie. Ek kan beter pole-pole as menige Afrikaan. En dit met professionele entoesiasme…

Maar, pole-pole is nie sommer net omdat ons in Afrika besig is om teen ’n berg op te loop nie. Pole-pole is bedoel om ons teen onsself te beskerm. Hoogtesiekte is een van die grootste gevare wat mense bedreig wat bo 3000 meter verbly sonder aanvullende suurstof. Die menslike liggaam moet aanpas by die verminderde suurstof in die lug op die hoogtes. ’n Algemene stelreël wat gebruik word is dat die lugdruk ongeveer elke 5500 meter halveer. Dit beteken dat die hoeveelheid suurstof in die lug ook halveer. Vir Kilimanjaro beteken dit dat op die top (6000m) die helfte van die suurstof in die lug aanwesig is wat ons liggame gewoond is om in te asem. As die liggaam voldoende tyd kry om aan te pas en meer rooibloedselle aan te maak is daar geen probleem nie en kan mense selfs permanent op hoogtes van 5500 meter woon. Maar, as die liggaam nie voldoende tyd gegun word om aan te pas nie kan baie ernstige mediese klagtes ontstaan. Dit kan enigiets wees van hoofpyn, slaaploosheid en ’n swak eetlus tot die ophoes van pienk slym, verlies van koördinasie en bewusteloosheid.

By die matige simptome van hoogtesiekte is dit genoeg om vir een of twee dae nie verder te klim nie, totdat die simptome verdwyn, maar by die meer akute vorm van hoogtesiekte is die enigste moontlikheid om baie vinnig te daal. ’n Daling van 500 tot 1000 meter het byna altyd die gewenste effek op die simptome wat dan meestal binne twee dae weg moet wees.

Dit is die rede waarom ons die heeltyd daarop gewys is om te pole-pole. Ons liggame het die tyd nodig gehad om te akklimatiseer en gewoond te raak aan die hoogteverskille en die verminderde suurstof in die lug.

‘n Groot ironie van bergklim is dat dikwels die fiksste mense die meeste probleme kry met hoogtesiekte. Wanneer al die ander mense al vanself pole-pole voel die fiksste persone nog goed genoeg om lekker vinnig aan te stap. Dit is dan dat hulle liggame op die laer hoogtes nie genoeg tyd kry om aan te pas nie. Wanneer so ’n persoon groter hoogtes bereik waar hoogtesiekte regtig ’n rol begin speel is hulle gewoonlik die eerste wat probleme begin kry. Hoogtesiekte slaan toe sonder aansiens des persoons. Jou liggaamlike kondisie het niks te make met die feit of jy hoogtesiekte sal kry of nie. Glo my, ons het dit beleef op daai berg!

En daar loop ons toe, pole-pole op ’n teerpad teen die Kliimanjaro op. Nou nie presies wat ek verwag het van die beklimming van die hoogste berg in Afrika nie, maar as hulle die berg wil teer, wie is ek om te kla. Maar, ek het vergeet ek is in Afrika. Om die eerste draai hou ineens die teerpad op en begin ’n hobbelrige grondpad. Dit begin toe al ’n bietjie meer te lyk na die Kilimanjaro wat ek verwag het. Nog steeds baie steil stap ons toe die reënwoud binne. Drukkend warm en met die geluide van duisende voëls en insekte om ons heen stap ons die donker skaduwees binne. Dit was ’n onwerklike gewaarwording toe ek besef dat ek nou werklik teen die hang van die berg was. Op hierdie stadium was die groep al uitgestrek tot ’n lang tou wat voor en agter my uitgestrek het. Sommige loop twee-twee langs mekaar en gesels terwyl ander alleen loop en verwonderd om hulle heen en kyk. Ek was van die laaste kategorie. Reusagtige geelhoutbome, seders en boomvarings staan skouer-aan skouer met oeroue wildevye, sterlitzia’s en ander eksotiese plante en bome waarvan ek die name nie ken nie. En dertig meter bo ons ’n geslote dak van blare en takke wat die son heeltemal verduister en die reuk van half verrotte plantreste in die lug laat hang.

En elke kort-kort ’n vrolike porter wat verbyhuppel met sy groot sak op sy kop en “pole-pole” na ons toe roep.

Na ongeveer ’n uur se stap kom ons by die einde van die breë grondpad en daar staan toe sowaar nog ’n toilet ook. Na ’n kort pouse daar begin ons toe aan die tog deur die woud op ’n nou voetpaadjie tussen die bome deur. Nog steeds kronkelend en steil omhoog. Ek het nie gedink dat dit moontlik is nie, maar die bos word hier selfs digter, met swaar groen mosse wat van alle boomtakke hang.
Steeds verder stap ons deur die bergbos omhoog. Die groep is nou nog verder uitgerek, met die gidse wat hulleself strategies geposisioneer het tussen die mense om te sorg dat hulle niemand uit die oog verloor nie. Op hierdie stadium het die senuwees wat die oggend geknaag het bedaar, omdat vir almal die tog nou amptelik begin het. Die mense loop nou vriendelik en lag en gesels terwyl hulle skerts en grappies maak met die porters wat nog steeds in ’n onafgebroke stroom langsloop met hulle vriendelike glimlag en “pole-pole”.

Op hierdie stadium het ek gemerk dat Sue, die Amerikaanse vrou, baie ver agter begin raak het. Deo, die hoofgids was die een wat saam met haar gestap het om te sorg dat sy nie alleen was nie. Haar knieë gee probleme en sy loop baie pole-pole. Ek het op hierdie stadium ook al ver teruggesak uit die groep omdat ek baie gestop het om foto’s te neem, of sommer net aan die drukte van die groep te ontsnap en my aan die bos te verkyk en –luister en -ruik. Dit was heerlik om sommer net ’n paar minute in doodse stilte op ’n boomstomp te sit en om my heen te kyk en te luister na die geluide van die bos en die reuke in my neus op te snuif. Daar was egter altyd ’n gids wat in die buurt gestaan en wag het om seker te maak dat ek nie alleen is nie.

Maar, selfs met my gesloer het Sue steeds verder agter geraak. Die laaste kere wat ek haar nog gesien het was ek self redelik bekommerd. Rooi gesig, natgesweet en voetjie vir voetjie het sy teen die berg uitgesukkel. Baie geduldig het Deo langs haar geloop en op ’n stadium selfs haar dagsak oorgeneem.

So twee ure later is die volgende stop en daar eet ons toe middagete. Dit is nou vir die wat nie hulle middagete by die hek al weggeslaan het nie. Daar het ons so ’n halfuur gestop en die wat toilet toe wou gaan kon rustig van die fasiliteite gebruik maak.

Miskien is dit goed as ek hier by die toilette stilstaan. Daar is toilette by alle kampplekke op Kilimanjaro. Maar daarmee het ek ongeveer alles wat goed is gesê oor die toilette. Ek was in daardie sewe dae herhaaldelik baie dankbaar dat ek ’n man was. Vir die klein boodskappie loop ek agter die eerste beste bos in en pluk hom sommer net daar uit. Die arme vrouens wat saam was moes byna elke keer van die toilette gebruik maak. Die toilette op Kilimanjaro is ’n kombinasie van die twee mees smerige toilet-oplossings op die planeet. Die eerste het baie name, maar die mees bekende is die nagmerrie-arabiese-hurktoilet. Dit kom daarop neer dat die vloer ’n gat in het en dat jy daaroor hurk en probeer om alles behalwe die gat te mis. Meer as een keer het dit gebeur dat iemand met stront op sy hakskene uit die toilet gekom het. Die tweede element wat hierdie kombinasie ’n killer gemaak het is natuurlik die alombekende long-drop, maar dan die variant waarby die gat vol is. As jy ondertoe kyk tussen jou bene na die hoop wat daar lê trek jou klokke spontaan omhoog. Die hoop is so hoog dat jy nie durf te hurk nie, anders sak jy met jou agterent in die tweedehandse stront.

Om alles nog mooier te maak is die vloere natuurlik papnat met plasse en allerhande ander ondefinieërbare uitwerpsels van mense wat die gat en hulle hakskene gemis het. Een nag moes ek die onvermydelike groot boodskap gaan doen in die toilet by Machame-kamp. Ek sleep myself uit my warm slaapsak en steek my voete sommer so kaal in my stewels wat by die tent se ingang staan. Omdat ek nie van plan was om lank weg te bly nie doen ek toe nie moeite om my veters vas te maak nie en ek loop toe so met los veters toilet toe. Daar aangekom, koplamp op my kop, broek om my enkels, hurk ek versigtig oor die gat in die grond. En so sit ek my ding en doen terwyl ek probeer om nie om te val of met een voet in die gat te beland nie. En toe ek so met my lamp oor die vloer lig sien ek my veters op die vloer lê. In ’n plas nattigheid waarvan ek die herkoms maar net kon raai. Sopnat! Ek het amper in die gat geval van skok. So stap ek toe terug tent toe en daar aangekom trek ek versigtig my skoene uit en kruip weer in my slaapsak.
Die volgende oggend moes ek natuurlik weer my skoene aantrek. Nog geen probleem nie, maar toe moes ek my veters vasmaak en speel die toneel van die afgelope nag weer deur my geestesoog. Ek sien die veters lê in ’n grys-bruin plas van een of ander vloeistof wat genoeg bakterieë bevat om ’n vlieg baie ernstig siek mee te maak. En enigiemand wat al stapskoene se veters vasgemaak het weet dat jy ’n paar minute lank intensief met die veters moet omgaan voordat hulle goed vas is. Jy trek hulle so deur jou vingers, byna soos om ’n koei te melk. Terwyl ek die veters vasmaak voel ek die nattigheid deur my vingers sypel en al kokhalsend en wurgend kry ek dit toe eindelik reg om my skoene vas te maak. Dadelik ’n halwe bottel ontsmettingsmiddel op my hande uitgegooi en gebruik en toe aangestap om ontbyt te gaan eet.

Ek dink die beste manier om die toilette te omskryf is: nagmerrie-arabiese-hurk-shotdrops. Sonder deure!

Meeste van ons het al net by die idee om die toilette te moet gebruik spontaan ’n opwaartse druk in ons kolon gevoel.

Na middagete het ons ons tog voortgesit. Steeds hoër deur die reënwoud. Êrens na twee-uur begin dit liggies te reën en nie lank daarna nie sit dit om in ’n donderstorm van apokaliptiese formaat. Donderweer klap aan weerskante van ons en die blitse flits byna permanent tussen die donker bome deur. Met alles moontlik wat kan beskerm teen reën trek ons verder in die paadjie wat so stadigaan verander het in ’n bruin kolkende rivier. Terwyl die storm aan die gang was het ons nie eens agtergekom dat die landskap al stadig begin verander het om ons nie. Ons het intussen die 3000m merk verbygesteek en toe die reën bietjie begin bedaar en ons dit weer kon waag om op te kyk sien ons dat die bome van die bos nie meer so dig op mekaar staan nie en dat hulle ook nie meer so hoog is nie. Lang liggroen mosse hang soos die baarde van ZZ-Top aan droë bome wat meters in die lug insteek. Bo ons sien ons vir die eerste keer vandat ons die reënwoud binnegeloop het die swaar wolke waaruit dit nog steeds liggies reën. Die plantegroei is baie korter en kleiner op hierdie hoogte. ’n Soort van reuse heide. Meestal struike van ’n meter of twee-drie en af en toe nog ’n dapper boom wat sy stryd teen die elemente nog nie opgegee het nie.

So stadigaan het dit opgehou met reën en toe ons weer sien stap ons om ’n draai Machame-kamp binne. Machame lê op 3100 meter hoogte versteek in die heidelandskap. By aankoms moes ons die alomaanwesige register invul en toe kon ons na ons tente toe gaan. Omdat meerdere groepe tegelyk op die roete stap is daar meerdere tentekampe en ons moes ’n rukkie soek voor ons ons groepie gekry het. Daar aangekom het ons ons tweeman-tente vinnig gekry en daar, binne-in die tente lê ons rugsakke klaar om uitgepak te word. Aan die een kant staan ’n groot eettent opgeslaan met daarbinne ’n tafel en die 16 kampstoele.

By binnekoms is ons dadelik na die eettent toe geroep vir tee en geroosterde grondboontjies. Die warm tee was heerlik na die koue reën en die grondboontjies moes ons dors maak, sodat ons baie water sou drink. Nog een van die reëls op die berg is dat per 1000 m in hoogte wat jy styg, 1 liter water per dag ekstra gedrink moet word. As jy dus op 1000 m normaal gesproke 3 liter per dag drink beteken dit dat jy op 3000 m 5 liter water per dag moet drink.

Ongeveer twee uur nadat ons by die kamp aangekom het kom Sue en Deo toe eindelik daar ingestap. Tot almal se groot verbasing, moet ek byvoeg. Niemand het meer verwag om Sue terug te sien nie. Sy was in ’n goeie bui, vrolik en en vol grappies, net verskriklik pole-pole.

Later is ons weer tent toe geroep om te gaan eet. Heerlik gesmul aan vis, aartappels en groente met brood. Selfs vir die vegetariërs onder ons is daar voorsiening gemaak. Tydens ete het Deo ons weer ge-brief op die planne vir die volgende dag. Opstaantyd, soos elke oggend daarna, om halfsewe. Ons word wakker gemaak met koffie en tee by ons tent. Voor sewe-uur moes ons klaar gepak wees vir die dag. Ontbyt om sewe-uur en ons begin stap om halfagt. En hy het vir ons die vier goue riglyne op die berg verduidelik. Dit is die vier dinge waaraan jy moet voldoen as jy maksimum kans op sukses wil maak.

Die eerste is goed eet. Lyk my logies. Tweede is goed drink. Ook logies. Derde is dat jy goed moet slaap. Ook redelik logies. En die vierde is dat jy goeie motions moet hê. Mmmmotions?? Daar het hy my verloor. Ek sit nog so ’n oomblik en wonder wat hy met motions bedoel toe ek skielik oor die tafel kyk in Martyn (Een van die broers) se oë. En dit is asof ons op die selfde oomblik besef wat “motions” beteken. Ek dink hy wou sê “movements”. Byna van my stoel afgeval van die lag toe ek sien dat Martyn op dieselfde oomblik dieselfde openbaring gehad het wat ek gehad het. Die res van die week het ek en Martyn oor ons motions gepraat en dit was nie lank nie of die hele groep het saam oor die motions begin praat. Dit was die grap van die week en die hoofonderwerp van gesprek tydens ons aandetes.

Ek en MK het ons tent ingerig, slaapmatte en slaapsakke uitgerol en die nat klere uitgehang om droog te word. Die tent het op skuins grond gestaan met die helling na die tentopening toe. Ons het gespot dat ons in die bure se tent wakker sou word die volgende oggend.

Die lug was nog redelik bewolk en ons kon ons nie goed oriënteer ten opsigte van waar ons presies op die berg was nie. Dit het na sesuur vinnig donker geword en daar was nie veel anders om te doen na ’n lang dag as om bed toe te gaan nie. So het die eerste nag op die berg aangebreek.

En ’n lang nag was dit. Ek het nie een oomblik selfs geslaap nie en daarmee sommer dadelik een van die vier reëls van Deo verbreek. Heelnag wakker gelê en probeer om binne die tent te bly. So af en toe weer boontoe gekruip soos ’n sywurm-papie met die slaapsak om my heen gewikkel. En intussen geluister na die gesnork om my heen. Wat ’n geraas! Een van die ouens in die tent langs ons, dit blyk agteraf dat dit Prabu was, het vandat ons gaan lê het gesnork tot die volgende oggend halfsewe toe ons wakker gemaak word vir tee. Maar die woord “snork” doen onreg aan die geluide wat uit daardie tent gekom het. Die geluide het iets onaards, boos en demonies en tegelykertyd ook melankolies gehad. Dit het geklink of dit uit die binneste van die aarde ontstaan het en deur miljoene krake en skeure in die aardkors na boontoe gepers het. Waar dit dan in die nagtelike atmosfeer ontsnap het met ’n diep brul van verligting. Ek het hoendervleis gekry daarvan. Verwoed en ondergronds het Prabu die heelnag lê en snork. Wat hy gedoen het moes baie harde werk gewees het. Ek het die nag ’n soort bewondering vir die man ontwikkel.

En die beste was dat hy die volgende oggend gekla het dat hy nie een oog toegemaak het nie!

Hier gaan ons!

Daar staan jy dan. Op Schiphol, met jou rugsak wat gepak is dat dit lyk of hy enige oomblik gaan oopbars en al jou kosbare goetertjies oor die hele vloer strooi. En in die hand ’n paar “Nordic walking sticks”, wat met duct-tape aan mekaar gedraai is. Jongste vanoggend net na ses wakker gemaak en gegroet. Na die gebruiklike preek oor hoe sy die huis moes netjies hou is ek toe daar weg.

Alles ingeboek. Die rugsak weeg 13 kilogram. Goeie begin, want die draers op die berg mag nie meer as 15 kilogram dra nie. Loopstokke apart ingeboek, want dit mag nie in die kajuit saam nie. Potensieël gevaarlike wapens sê die mevrou agter die toonbank. Ek moet nog van die eerste vleigtuigkaping hoor wat met ’n paar “Nordic walking sticks” gedoen is.

Stel jou dit voor: Ewe skielik spring ’n man in ’n lang wit gewaad êrens in die middel van die vliegtuig op en skree “Alla akbar!”. Dan gryp hy in elke hand ’n Nordic walking stick, steek sy polse onverskrokke deur die polsbandjies en begin verwoed op die kajuit afloop waar die kaptein en bemanning niksvermoedend koffie drink en die lugwaardinne se boude bespreek. Op pad na die kajuit toe loop hy verby ’n lugwaardin wat van skok haar hand op haar mond sit en begin gil. Die ander passasiers sit versteen van vrees in hulle sitplekke en kyk. Een of twee bel hulle ma’s en vrouens op selfone om te groet. Die man met die kopdoek en baard stap onverbiddelik aan na die kajuit toe met ’n Nordic walking stick in elke hand. Elke paar tree roep hy “alla akbar!” Dan kom hy by die kajuit aan waar die arme kaptein wit van die skrik na hom sit en kyk. “Nee, tog net nie Nordic walking sticks nie!”, dink hy by homself terwyl hy sy hande in die lug steek en die stuurstok van die vliegtuig bewend aan die man met die kopdoek en die baard oorhandig.

En dan sit ek in die vliegtuig op pad Kilimanjaro toe. Die vlug het sonder noemenswaardige voorvalle verloop, behalwe vir die gebruiklike uur- en ’n half vertraging by vertrek. Maar ek sou verbaas gewees het as ons dit nie gehad het nie. Wat my wel verbaas het was dat die vlug soos ’n blik sardiens ingepak was met mense wat op vakansie gaan in Tanzanië. Ek het geweet dat dit ’n gewilde bestemming is, maar nooit besef dat so veel mense so graag daarheen gaan nie.

So teen halfelf die aand land ons toe op Kilimanjaro International Airport. Die eerste wat my tref toe ek uit die vliegtuig klim is die warm lug van 32 grade. Dit was -6 grade Celsius toe ons vertrek het uit Amsterdam en die warm vogtigheid van 32 grade slaan my toe soos ’n hamer in die gesig. Binne twee tree was ek sopnat gesweet. Maar dit was heerlik na die voorafgaande maande van ysige Nederlandse winter.

In die terminaal aangekom moes almal natuurlik die vorms invul waarmee ons belowe om nie allerhande vreemde siektes soos varkgriep en AIDS die land in te smokkel nie. Ek wonder toe wat sou gebeur as jy jou belofte breek? Toe het ek in die ry ander sweters gaan staan en wag om my visum te koop. 50 dollar armer en met ’n so ’n flou, onleesbare stempeltjie in my paspoort mag ek by die bagasieband gaan wag vir my rugsak en loopstokke. En siedaar! Rugsak kom uit die gat in die muur op die band binnegerol. Maar geen loopstokke nie! Nog ’n paar rondtes van die band gewag en gekyk na die een verdwaalde tas wat om en om rol op die band. Aan die een kant die muur in en aan die ander kant weer uit die muur uit. Maar nog steeds geen loopstokke nie. Saam met so tien ander sweters staan ek toe in die ry by “Missing goods” om my verlies aan te meld. En ek is sommer dik de m03r in vir die mevrou wat gereken het dat dit gevaarlik wapens is!

So kom ek toe byna twee uur nadat die vliegtuig geland het in die ontvangsaal van die lughawe uitgestap. Met rugsak en sonder loopstokke. Natgesweet, warm, moerig en met die volle verwagting dat die vervoer van die hotel of nooit opgedaag het nie, of al lankal vertrek het, maar groot was my verbasing toe hulle nog steeds geduldig daar staan en wag. Bordjie in die hand met my naam en twee ander name daarop. Ek word baie vriendelik gegroet en begelei na die bussie toe. Ons moes nog so ’n rukkie wag vir die volgende vlug waarop die ander twee name nog sit.

Vinnig kontak gemaak met die vriende wat al in die hotel in Moshi op my sit en wag en ook met die res van die familie en vriende wat in spanning op ’n lewensteken wag.
So ’n uur later kom die ander twee name uit die lughawegebou gestap na die bussie toe. Duidelik donkerder van kleur as ek en hulle stel hulself voor as Ransjid en Prabu. ’n Onkoloog en neuroloog uit Skotland! Ek glimlag vir hulle toe ek sê dat Ransjid en Prabu nou nie tipieses Skotse name is nie en hulle vang die grappie ook toe hulle verduidelik dat hulle die afgelope twaalf jaar in Skotland praktiseer, maar dat altwee in Indië gebore is en grootgeword het. Na nog ’n flou grap of twee oor hulle “kilts” klim ons in die bus en daar gaan ons. Deur die donker Oos-Afrikaanse platteland na Moshi toe. Tussen bokke en fietse en slaggate deur voel ek my skielik op ’n vreemde manier baie tuis.

Teen halfeen die nag beland ons toe eindelik by die Kindoroko hotel in Moshi. Met die instapslag kom ek toe vir GS en twee nuwe vriende teë in die ontvangsruimte van die hotel. Vinnig gegroet, ingeboek en my bagasie kamer toe laat bring en toe is ek terug om bietjie te kuier met die manne wat nog onder sit en wag. Na ‘n vinnige Coke en paar ‘n glase water vir die dors is ek toe eindelik bed toe so teen twee-uur se kant.

Die kamer was netjies, maar baie duidelik geen vyfster-gehalte nie. Alles wat daar moes wees was daar, maar die stort betree jy nie met kaalvoete as jy nie jou tone aan een of ander ondefinieërbare skimmelsiekte wil afstaan nie. En die warm- en kouewaterkrane is omgeruil. Iets wat jy pas uitvind nadat jy al vloekend en dansend ’n koue stort geneem het. En die stortkop lek. Elke paar sekondes val ’n groot druppel op die plastiek stortvloer. Normaal gesproke hoor mens dit nie, behalwe as jy probeer slaap. Dan klink dit soos ’n klip op ’n sinkdak. Elke paar sekondes: Doef……..doef……..doef…….doef.

In een of ander oorlog (Ek dink die tweede ene), was dit ’n bekende marteltaktiek van die slegte ouens om ’n emmer met klein gaatjie bo die goeie ou se kop te laat hang. Dan het elke paar sekondes ’n druppel water op die arme ou se kop geval. En meestal was hy binne vyf minute of heeltemal mal, of hy het besluit om die slegte ouens te join. En na twee weke was hy dan die een wat die emmer ophang. Met die marteltegniek is ek die nag gekonfronteer. Elke keer as jy, ten spyte van al die ander lawaai tog dreig om aan die slaap te raak kry jy ‘n hamerslag teen jou kop: Doef!!! Dan is jy in een keer wawyd wakker en lê jy met skrik in jou oë en sweet op jou voorkop na die plafon en staar voor jy weer stadig in jou slaap wegsak. En dan weer: Doef!!

En dit was onmiddelik duidelik dat die ouens in Moshi geen dubbelglas vensters in die hotelle het nie. My kamer was aan die straatkant van die hotel en die grootste deel van die nag het ek na die aktiwiteite op die hoofstraat van Moshi lê en luister. Wat ’n besige storie! Motorfietse, taxi’s wat die hele tyd toeter en busse wat met brullende uitlaat by die hotel verbyjaag. Veral een vent op ’n XR-500 (Die geluid ken ek!) wat voor die hotel heen en weer gejaag het was baie gelukkig om nie my skoene teen sy kop te kry hier teen vieruur die oggend nie. Maar toe vind ek die oplossing! Ek sit die dakwaaier aan. Hy maak toe so ’n lawaai dat ek die straatgeluide nie meer hoor nie. Af en toe ’n dowwe brrrr as die XR-500 verbyry. En die beste was dat ek die stort nie meer kon hoor nie. En omdat die lawaai van die dakwaaier so eentonig is raak mens sommer maklik aan die slaap. Hy het amper geklink soos die Flossies waarmee ons destyds grens toe gevlieg het. Met ’n klein bietjie verbeelding het ek agterin ’n Flossie op ’n stapel balsakke lê en slaap. Die moegheid van die dag se reis het sekerlik ook ’n klein bietjie bygedra tot so drie ure se rustelose slaap.

Êrens in die middel van die nag het ek besef dat Maraai bo-oor ons gevlieg het op pad terug Nederland toe. Dit was ’n vreemde gewaarwording om te weet dat dit die naaste is wat ons in ses weke aan mekaar sou wees.

Die volgende oggend (Dit was Saterdag) het ek so teen nege-uur wakker geword. Stadig opgestaan en ontbyt gaan soek in die restaurant op die vierde vloer. Daar tref ek toe al die vriende aan wat ook sou saamstap en ontmoet ek ook ’n paar nuwe vriende wat deel van die groep sou gaan word. Dit blyk toe deur die loop van die dag dat die groep uit 16 mense sou bestaan. ‘n Amerikaanse moeder-dogter paar, twee Indies-Skotse dokters sonder kilt, ‘n Nederlandse tandarts en sy seun, twee broers, JDP en sy seun en dogter, twee vriende van in die sestig, MK, GS en yours truly. Werklik ’n bont geselskap met genoeg potensiaal om ’n lekker hegte groep te word, of om op te breek in ’n aantal klein faksies wat mekaar se tande wil uitslaan.

Tydens ontbyt kyk ek by die venster uit en my hart stop in my keel. Daar aan die een kant, van sy heupe af ondertoe in wolke toegedraai, my eerste blik van Kilimanjaro. ’n Donker steenkoolgrys met blinkende wit strepe op sy kop. Soos ’n ou man staan hy daar. Presies soos hy al die eeue lank daar staan. Onveranderlik en onbeïndruk met al die gespook en gespartel van die mense om sy voete. En baie groter en hoër as wat ek my in my wildste drome kon voorstel. Dit was my eerste konfrontasie met die sesduisend meter van Kilimanjaro. Een woord het in my gedagtes bly draai vir die res van die dag: Intimiderend.

Na ontbyt vaar ons toe die strate van Moshi in. Ek weet nie wat die res verwag het nie, maar ek het geweet ek is in Afrika. En Moshi is Afrika…. Die laaste keer wat enige onderhoud aan die geboue daar gedoen is was voor daai oorlog met die emmers water. En die strate lyk nie veel beter nie. En om so tussen die kinders, fietse, hoenders en bokke lewend die straat oor te steek is al ’n prestasie wat byna met die beklimming van die groot berg daar aan die een kant vergelyk kan word.

Die oomblik toe ons ons voete buite die hotel sit word ons oorval deur swerms mense wat van alles en nog wat probeer te smous. Skilderytjies van Masaï, Kilimanjaro, boompies en kameelperdjies, natuurlik alles persoonlik self geskilder deur die een wat alles in sy vermoë doen om dit aan jou af te smeer. Hoede met ’n tekening van Kilimanjaro en Pole-Pole onderaan geskryf. T-hemde, broeke, stapskoene en wandelstokke. En jy is almal se beste vriend en hulle is almal ewe bly dat jy vir hulle kom kuier het. Die ergste is die ouens wat niks verkoop nie, maar saam met jou bly stap en hulself voordoen as jou persoonlike Moshi-gids vir die dag.

Binne vyf minute het selfs die liberaalste Nederlander in die geselskap genoeg gehad van hierdie gedrag en net soos ek begin om met ’n ongeduldige skud van die kop die hardnekkige smouse, bedelaars en aspirant-Moshi-gidse weg te stuur.

Na so twee draaie deur die dorp het ons almal besef dat daar vir toeriste nie veel te sien was, behalwe die skilderytjies, hoede en skoene wat die smouse probeer verkoop nie. En almal het baie vinnig verstaan dat vriendskap nie gratis is nie. ’n Glimlag kos jou al geld.

In die loop van die dag het ek van Maraai gehoor dat sy veilig geland het op Schiphol en in die tussentyd veilig tuisgekom het. Baie lekker met haar gesels en ek was bly dat die lang wag verby was. My vrou was veilig tuis en ek kon begin konsentreer op die taak wat vir my voorgelê het.

Teen twee-uur die middag was dit tyd vir ons eerste “briefing” oor ons tog teen die berg op. Almal het saamgedrom op die dakterras waar ons die hoofgids vir die ekspedisie, Deo Lauwo, ontmoet het. Deo is ’n Wachagga, van die stam wat eeue lank al om die voet van die Kilimanjaro bly. Deo se oupa, Yohani Lauwo, was die gids van Hans Meyer en Ludwig Purtscheller, die eerste mense wat ooit Kilimanjaro beklim het in 1889. Die tog saam met ons teen die berg op sou Deo se 229ste keer wees dat hy as gids op die berg sou werk.

Hy het vir ons die beplanning vir die komende week verduidelik. Ook het ons ’n paar van die ander gidse wat sou saamgaan ontmoet. In totaal was daar agt gidse en 49 draers, of “porters”, soos hulle genoem word. Afgesien van die gidse en draers was daar dan nog die kok en twee kelners, “waiters”. Veral die idee van die kok het vir my goed geklink.

Op die berg is meerdere roetes omhoog na die top toe. Die roete wat ons gekies het om die berg te beklim was Machame, vernoem na die dorp aan die voet van Kilimanjaro waar die roete begin. Van die ses roetes op die berg is Machame die tweede moeilikste. Machame het die bynaam “Whiskey-trail”.

Na die briefing het elkeen van ons ’n persoonlike besoek van Deo en een van die ander gidse gekry om ons toerusting te inspekteer. Hulle het veral gelet op warm klere, koplampe, slaapsakke en skoene. As iets nie aanwesig of in orde was nie het hulle onmiddelik aan die werk gespring om dit te reël, sodat niemand sonder die regte toerusting op die berg sou beland nie. Gelukkig was alles wat nie daar was nie te huur by die hotel self. Ek moes natuurlik ’n paar loopstokke huur by die hotel vir 10 dollar! Andersins het ek alles gehad wat ek moes hê, behalwe vir die donkerbril, wat een van die gidse aan my probeer verhuur het vir 10 dollar. Ek het vir hom in my beste Engels verduidelik dat hy sy sonbril in ’n baie donker plek kon insteek. Ek het ’n bril wat self verdonker en dit moet dan goed genoeg wees.

En toe was alles klaar. Die volgende oggend (Sondag) om halfnege moes ons bagasie ondertoe gebring word om geweeg en gelaai te word en om halftien sou ons vertrek Machame toe. Die res van die middag het ons op die dakterras van die hotel gesit en af en toe senuweeagtig geloer na die ou man met die wit kop wat daar aan die een kant vir ons staan en wag het. Hoe later die middag en aand verloop het hoe stiller het die mense geword. Ek het self die senuwees voel knaag en myself ’n paar keer afgevra wat my eintlik besiel het om hierheen te kom. Maar dit was al veels te laat om kop uit te trek.

See you on the other side….

Eindelik het die tyd dan aangebreek. More-oggend om sewe-uur neem ek die bus om die trein van halfagt te neem Schiphol toe. Dan is ek so voor halfnege daar as alles voorspoedig gaan. Elfuur vlieg ek Tanzanië toe. Teen halftien saans (Tanzanië-tyd) hoort ek op Kilimanjaro te land en as ek dit goed gereël het wag ‘n drywer van die hotel in Moshi op my. As ek dit nie goed gereël het nie….. neem ek ‘n taxi. Vir alles moet daar ‘n eerste keer wees 😉

Wat dit so bisar maak is dat wanneer ek more-aand in die hotel in Moshi sit, Maraai vertrek uit Johannesburg terug hierheen. En soos almal weet wat al hierheen gevlieg het, jy vlieg omtrent bo-oor Kilimanjaro Europa toe. En dit is die naaste wat ek en my hartsepunt aan mekaar sal wees in ses weke se tyd. Sy so tien kilometer bo my….. Sy land Saterdagoggend teen halfelf op Schiphol en kom dan huis toe waarvandaan ek net so vier-en twintig uur vantevore vertrek het. Ek hoop sy geniet die sjokolade op haar kopkussing.

By die hotel sal die res van die geselskap op my wag. Saterdag het ons nog tyd om die laaste dinge uit te sorteer en seker te maak almal weet en verstaan ons gaan daardie hoë berg daar aan die eenkant klim. En Sondagoggend om sewe-uur vertrek ons. Dan is daar geen omkeer meer nie. Ek sal pas volgende week hierdie tyd weet hoe dit afgeloop het. Die senuwees begin al ernstig te knaag, maar gelukkig is ek nie alleen nie.

Volgende week Sondagaand sal alles verby wees. Linksom of regsom, dit sal verby wees. Dan vlieg ek terug en so teen halftien Maandagoggend is dit my beurt om weer voete op Nederlandse bodem te sit. En dan sien ek vir Maraaitjie weer! Dit is my hele motivering op hierdie stadium; Om die storie agter die rug te kry dat ek huistoe kan kom na my vrou toe. Waar ek hoort en waar sy hoort. Langs mekaar op die bank. Om mekaar by te praat oor wat alles met ons gebeur het in die afgelope ses weke. En om sommer eindelik op te hou verlang na mekaar.

Geld maak nie gelukkig nie, of tog wel?

’n Ryk Oostenrykse sakeman is van plan om dit eerstehands uit te vind.

’n Luukse villa met ‘n ingeboude sauna in die Alpe, ’n pragtige vakasiehuis in die Provence en ’n paar sweefvliegtuie….. Die meeste van ons sal ons lewens lank sukkel om een van die hierdie dinge te besit, laat staan maar alles!

’n Karl Radeber (47), n Oostenrykse miljoenêr, wil van dit alles ontslae raak. Hoe vinniger hoe beter. Hy is van plan om van elke liewe sent van sy fortuin, wat op die oomblik geskat is op so 3,4 miljoen euro, ontslae te raak. Na jare van luukse het hy besef dat al die geld hom nie gelukkig gemaak het nie.

Dus moet alles weg:
Luukse villa met sauna, privaatmeer en pragtige uitsig op die Franse Alpe ter waarde van 1,6 miljoen euro.
’n Antieke boerdery in die Provence ter waarde van 700.000 euro.
’n Hele klomp ander eksklusiewe besittings en meubels.

Radeber wil niks meer van dit alles af weet niet. Sy plan is om niks meer te besit nie. Heeltemal niks meer nie, het hy aan die Britse koerant, The Daily Telegraph, vertel. Volgens hom is geld kontra-produktief en verhinder jou om werklik gelukkig te word. Hy het arm grootgeword en geleer om sy lewe lank baie hard te werk en materiële besittings bymekaar te maak. Dit het vir hom die maatstaf van sukses geword en hy het geglo hoe meer geld hy het hoe gelukkiger hy sou word.

Die Oostenryker het al sy Audi A8 en ses sweefvliegtuie verkoop. Die waarde hiervan was ongeveer 450.000 Euro. As hij daarin slaag om sy duur huise te verkoop is hy van plan om in ’n eenvoudige houthut in die berge te gaan woon. Die opbrengste van die verkoop van al sy goed gaan na liefdadigheidsorgansiasies vir weeskinders in Suid-Amerika.

Radeber het tot hierdie insig gekom na ’n vakansie met sy vrou op Hawaiï. Volgens hom het hy al die geld uitgegee wat hy maar kon tydens die vakansie, maar geen oomblik ‘n “regte mens” ontmoet in die drie weke op die eiland nie. Ewe skielik het hy vir homself gesê: “Stop! Stop met hierdie lewe van konsumeer en luukse en begin met jou regte lewe!”.

Op die Oostenrykse televisie het hy gesê dat hy van plan is om sy huis op te veil en die geld aan ’n liefdadigheidsorganisasie te gee. Hy woon op die oomblik in ’n klein tweekamer woonstel en oorleef op ongeveer 1.200 euro per maand. “Die ergste wat met my kan gebeur is dat ek sal moet gaan werk om te oorleef”, het hy gesê.

Ten spyte van dit alles het hy gesê dat hy niemand oordeel wat kies om nie van alles ontslae te raak nie. “Ek het geen reg om enigiemand raad te gee nie. Ek luister slegs na die stem van my hart.”

Ek wonder hoe opreg sy verhaal is. En ek wonder of ek ooit die moed sal hê om te doen wat hierdie man doen? Nie dat ek soveel het om van ontslae te raak nie 😉

Voorbereiding – vervolg-vervolg-vervlg

Nou is ek klaar geoefen. Saam met MK het ek hierdie naweek ‘n stewige 50 kilometer roetemars voltooi. Opgeknip in twee stukke, gelukkig. Saterdag 25 km en Sondag 25 km. Altwee kere deur die bosse en heidevelde op die Veluwe agter Arnhem. En nog steeds op kliphard- en spieëlglad gevriesde paadjies. Ek het op een plek gegly en so hard op ‘n gevriesde pad geval dat ek so ‘n rukkie op die ys bly lê het om na te dink. MK het bekommerd nader gestaan om te hoor of ek iets gebreek het, maar ek het vir hom beduie dat dit op hierdie stadium gemakliker is om op ‘n gevriesde stuk pad te lê as om te probeer opstaan. Dit was so hard gevries dat ek nie eens nattigheid aan my klere gehad het toe ek opgestaan het nie. So ‘n klein bietjie nattigheid binne in my broek, maar dit was nie van die ys nie.

Die bedoeling was aanvanklik nie om 50 km te loop nie, maar met ‘n bietjie kreatiewe verdwaalwerk het ons die afstand tot oor die 50 km merk gestoot. Ek loop nooit weer sonder ‘n kaart nie!
Vandag is my bene nog redelik styf en dit voel asof ek ‘n albaster in my een skoen het. Hy word darem kleiner, gisteraand was dit ‘n tennisbal, vanoggend ‘n stewige ghoen en vanaand is hy ‘n albaster. Ek moet miskien loer, dalk sit daar regtig ‘n albaster in my skoen 😉

Alles wat ek nodig het lê nou hier by my tuis. Ek het vanaand selfs die Imodium gaan haal. Dit is, dink ek, die mees belangrike bestanddeel van die hele trip, want as dit op daardie gebied fout gaan gaan dit goed fout. Ek wil nie dat die ouens wat agter my stap dink hulle het in ‘n mudslide beland nie.

Die volgende wat nou moet gebeur is dat ek die spulletjie moet begin inpak. As ek die berg toebehore, klere en ander prullaria so bekyk sê my gesonde man-verstand vir my dat daar geen manier is dat ek alles gaan inkry nie, maar ek is al 22 jaar getroud met ‘n vrou en ek weet wat ‘n paar goedgemikte skoppe aan ‘n halsstarrige stuk bagasie kan doen. Kyk, ek is geen voorstander van geweld nie, maar in die lewe is daar sommige sake wat net met geweld opgelos kan word. Een daarvan is die pak van bagasie. Veral as daarmee saam die regte taal gebesig word. Dit is eintlik ‘n kunsvorm.

Al wat nou nog voorlê is die laaste dingetjies wat ek tuis moet doen om te sorg dat Maraai nie dink sy het by die verkeerde huis ingestap as sy tuiskom nie.

Moenie op die skoolbank skryf nie!

‘n 12-Jarige skoolmeisie uit new York is deur die polisie gearresteer omdat sy op haar skoolbank geteken het. Die meisie, Alexa Gonzalez, het met ’n uitwisbare merkpen op haar skoolbank geskryf: “Lex was here – 2/1/10” en “I love my friends Abby and Faith”.
Volgens haar kon die geskryf maklik afgevee word.

Tog is sy gearresteer, in boeie geslaan en saamgeneem na die polisiestasie. Na ’n paar uur is sy weer vrygelaat. Dit het haar moeder bekendgemaak.

Die Amerikaanse ministerie van onderwys het verklaar dat dit nooit so ver moes gaan nie en die New Yorkse polisiedepartement is besig met ’n ondersoek na die saak. ’n Woordvoerder stel dat selfs wanneer aan hulle gevra word om iemand te arresteer, gesonde verstand tog ook gebruik moet word.

Sy is uiteindelik gevonnis tot ’n straf van 8 uur gemeenskapsdiens en sy moet ’n opstel skryf oor die lesse wat sy uit die ervaring geleer het.