Daar het ‘n lang tyd verbygegaan sedert die laaste keer dat ek iets geskryf het. Die redes is nie interessant nie; Vir my is dit belangriker dat ek nou stadigaan weer die behoefte kry om dinge neer te skryf.
Nog ‘n winter is stelselmatig besig om homself aan ons te onttrek. Maar nes mens dink dat dit nou lente word kruip ‘n stuk ysigheid weer oor die land om ons te herinner dat ‘n seisoen nie in ‘n dag verander nie.
‘n Seisoen skuif oor, ‘n volgende op die punt om te begin; Soos die herhaling van periodes in ons lewens, die een na die ander. Onverbiddelik en onstuitbaar soos die sloom swaai van die planete in hul baan om die son. Alles wat begin gaan ‘n keer verby en alles wat verbygaan begin ook weer.
In die verbygaande jare het baie verander, maar terselfdertyd dieselfde gebly. Dit wat verby is is verby met ‘n morbiede onherroeplikheid en kan nie meer verander nie. Dit het ons wel gebring waar ons vandag is. En dit wat voorlê is vir ons onbekend. Tog is dit waarheen ons op pad is. So is die kaart waarmee ons navigeer. Die pad voor ons word pas sigbaar as dit agter ons lê. Die sigbare verlede gee wenke na die verduisterde toekoms, maar ons insig is te beperk om sinvolle informasie daarvan te maak, waardeur ons soos blindes met ‘n lantern deur die duisternis strompel.
‘n Verdere waarheid is dat hoe verder ons beweeg hoe sterker ons probeer vasklamp aan dinge agter ons is. En hoe ongemakliker ons is met die veranderlikheid wat ons enigste vastigheid geword het. Terwyl ons maar reisigers is in hierdie domein. Toeskouers in ’n museum wat niks kan saamneem nie. Soos jy ingeloop het loop jy teen sluitingstyd weer uit. Slegs ’n waarneming ryker.
Nou die dag in die trein kom jong man oorkant my sit. Hare in ’n verwaaide hanekam, staalringe deur die neus en wenkbrou, uitgerekte groen trui aan, koppie koffie en ‘n pak dokumente in sy hand. Die dokumente lyk soos sy pos van die afgelope twee weke. Sluk van sy koffie gevat en toe begin hy deur sy poshopie te werk. Rekeninge, bankstate en die ander normale rommelpos wat ons almal kry. Toe maak hy ’n klein wit vierkantige koevertjie oop. Ek kon sien dit was ’n begrafniskaartjie. Hy het ’n oomblik sit en lees en toe laat hy die kaartjie op sy skoot sak. Hy sit agteroor en kyk by die venster uit. Lank so gesit en toe ek weer opkyk sien ek hoe hy ’n traan met sy groen trui se mou van sy wang afvee.
Stokstert 