as die volmaan soos vanoggend vroeg
geel en bottervet
laag deur sneeubewitte boomtakke
oor witgeskrikte sneeuland lê….
hoor ek die roepstem uit die skaduland
wat trek aan my siel
en pluk aan my hand
om in swart-wit bosse my spoor te gaan hardloop
te huil soos ‘n wolf en wild te wees….
my band met die kosmos te vier
op hierdie vreemde manier
en ek sal lyk soos ‘n honger spook
en klink soos ‘n vals klavier
maar ver van stad se rook
maan op my gesig
sterre in my oë
lag in my mond
sal ek veertjielig soos ‘n skadugees
kaal tone in mosgrond
weer die kind kan wees….
Net voor ek vrek van die koue.
Stokstert 
Wonder of ek en jy dalk met die maan gepla is 😳 want wanneer ek die helder volmaan so op grasvelde sien skyn, kry ek dieselfde gevoel om los te ruk uit die saai menslike bestaan en wild oor die vlaktes te hardloop en spring en uiting te gee aan my meer oertydse gevoelens. Pragtig geskryf!
Sjoe – mooi mooi mooi!