Djonk

Skielik het hy net daar gestaan. By die hek, hoed in die hande.

Dit was 35 grade die middag in ‘n lang vergete Desember en ek was besig om in die gloeiende son die huis se dak te verf. Die son het my gebrand, my arms en bene was vol turkoois verf en my rug en bene was seer van die skuins staan teen die dak. Ek was dors en moeg en ek het gewoonlik sommer so ongeduldig van die dak af geskree dat ek geen hulp nodig het nie, dankie, en dan verder gewerk. Maar uit respek vir die ou man het ek van die dak afgeklim en hek toe gestap.

Hy was ouer as ‘n klip, met die grys peperkorrels, en plooie soos ploegvore oor sy donker gesig. ‘n Ouderdom wat nie in mensjare getel kan word nie. Sy hande was nog ouer. Benerig, oorgetrek met vernielde bruin leer en met knopperige kneukels het hulle ‘n laphoedjie vasgehou. Maer, knopperige skouers. Stukkende skoene wat ‘n duisend myl geloop het onderaan twee maer, krom bene. Maar die glimlag….. so ‘n tandelose glimlag wat die warmte van die son om jou hart vou. ‘n Glimlag wat uit sy siel kom, oorloop deur sy oë en in duisend plooie oor sy gesig stroom. Wat jou dwing om saam te lag.

Op my vraag of ek hom kon help het hy aangebied om die dak vir my te verf. Met daardie skitterende glimlag op sy gesig het hy gesê dat die son my nog sal doodbrand daar bo.

Ek het gesê dat ek nie in die skaduwee kan sit en kyk hoe verf ‘n ou man my dak nie. Waarop hy hartlik gelag het, met ‘n knopperige hand oor sy maag gevryf en gesê het: “Meneer, die hongor hy maak my djonk!”, terwyl hy benerig op en af gespring het.

Ek het hom nie my dak laat verf nie. Maar ek dink gereeld aan die ou man wat so baie jare gelede djonk was voor my hek. Ek weet nie wat sy naam was, waar hy vandaan gekom het of waar hy heen gegaan het nie. Maar ek dink aan die glimlag. En hoe lekker daardie glimlag my laat voel het. Dan wonder ek of hy nog djonk is. En dan hoop ek dat ek op daardie leeftyd nie djonk hoef te wees nie.